Florante at Laura: Kay Celia

Kay Celia

Kung pagsaulan kong basahin sa isip
ang nakaraan araw ng pag-ibig,
may mahahagilap kayang natititik
liban na kay Celian namugad sa dibdib?

Yaong Celiang laging pinanganganibang
baka makalimot sa pag-iibigan,
ang ikinalubog niring kapalaran
sa lubhang malalim na karalitaan.


Makaligtaan ko kayang di basahin
nagdaang panahon ng suyuan namin?
Kaniyang pagsintang ginugol sa akin
at pinuhunan kong pagod at hilahil?

Lumipas ang araw na lubhang matamis
at walang natira kundi ang pag-ibig,
tapat na pagsuying lalagi sa dibdib
hanggang sa libingan bangkay koy maidlip.

Ngayong namamanglaw na pangungulila,
ang ginagawa kong pag-aliw sa dusa:
nagdaang panaho’y inaalaala,
sa iyong larawa’y ninitang ginhawa.

Sa larawang guhit ng sa sintal pinsel
kusang knilimbag sa puso’t panimdim,
nag-iisang sanglang naiwan sa akin
at di mananakaw magpahanggang libing.

Ang kaluluwa ko’y kusang dumadalaw
sa lansanga’t nayong iyong niyapakan;
sa ilog Beata’t Hilom na mababaw
yaring aking puso’y laging lumiligaw.

Di mamakailang mupo ang panimdim
sa puno ng manggang naraanan natin,
sa nagbiting bungang ibig mong pitasin
ang ulilang sint’y aking inaaliw.

Ang katauhan ko’y kusang nagtatalik
sa buntonghininga nang ika’y may sakit;
himutok ko noo’y inaaring langit,
Paraiso naman ang may tulong silid.

Nililigawan ko ang iyong larawan
sa Makating ilog na kinalagian;
binabakas ko rin sa masayang dongan,
yapak ng paa mo sa batong tuntungan.

Nagbabalik mandi’t parang hinaharap
dito ang panahong masayang lumipas
na kung maliligo’y sa tubig aagap,
nang hindi abutin ng tabsing sa dagat.
Parang narinig ang lagi mong wika:
Tatlong araw na di natatanaw-tama.
At sinasagot ko ng sabing may tuwa:
Sa isa katao’y marami ang handa.

Ang pa nga’t walang di nasisiyasat
ang pag-iisip ko sa tuwang kumupas;
sa kagugunita, luha'y lagaslas
sabay ang taghoy kong O, nasawing palad!

Nasaan si Celiang ligaya dibdib?
Ang suyuan nami'y bakit di lumawig?
Nahan ang panahong isa niyang titig
ang siyang buhay ko, kaluluwa't langit?

Bakit baga niyong kami'y maghiwalay
ay di pa nakitil yaring buhay?
Kung gunitain ka'y aking kamatayan,
sa puso ko Celia'y di ka mapaparam.

Itong di matiis na pagdaralita
nang dahil sa iyo, O nalayong tuwa,
ang siyang umakay na ako'y tumula,
awitin ang buhay ng isang naaba.

Celia, talastas ko't malabis na umid,
mangmang ang musa ko't malumbay ang tinig
palaring dinggin mo ang talinga't isip.

Ito'y unang bukal ng bait kong kutad
na inihahandog sa mahal mong yapak:
tanggapin mo nawa kahit walang lasap,
nagbuhat sa puso ng lingkod na tapat.

Kung kasadlakan man ng pula't pag-ayop,
tubo ko'y dakila sa puhunang pagod,
kung binabasa mo'y isa mang himutok
ay alalahanin yaring naghahandog.

Masasayang nimpa sa lawa ng Bai,
Sirenas, ang tinig ay kawili-wili,
kayo ngayo'y siyang pinipintakasi
ng lubhang mapanglaw na musa kong imbi.

Ahon sa dalata't pampang na nagligid,
tonohan ng lira yaring abang awit
na nagsaaslitang buhay ma'y mapatid,
tapat na pagsinta'y hangad na lumawig.

Ikaw na bulaklak niring dili-dili,
Celiang sagisag mo'y ang eMe A eRe;
sa birheng mag-ina'y ipamintakasi
ang tapat mong lingkod nsa si eFe Be.

Notes
This is a dedication to Balagtas' beloved Celia to whom he offers the awit Florante at Laura. In this dedication, Balagtas laments his loss of Celia, and how his sorrow and longing for Celia has inspired him to write Florante at Laura.